[Als je liever luistert naar dit artikel, klik dan HIER]    

Recent gaf ik een introductiedag over de Presentiebenadering.

We keken naar 2 docu-scènes waarin telkens een vrouw erg overstuur is en een hulpverlener bij haar is.

Hij/zij (in de ene scene een ‘hij’, in de andere een ‘zij’) blijft bij haar.

Terwijl ze overstuur is.

Helemaal over haar toeren.  

De hulpverlener blijft.

Loopt niet weg.

Probeert aan te sluiten.

Probeert, onhandig, een beetje steun te bieden.

Onzeker over wat te doen, en hoe.

We vonden het mooi.

We vroegen ons af: hoe voelden die hulpverleners zich terwijl de vrouw zo overstuur was?

Onze gis: niet goed, ongemakkelijk, onzeker, misschien ook overstuur, neiging om weg te lopen.

Het vroeg wellicht veel van hen om erbij te blijven.

We voelden hoe belangrijk dat kan zijn: erbij blijven wanneer de ander overstuur is, mét al jouw niet-weten en onhandigheid en ongemakkelijkheid.

 

Vriendelijke groeten,

Johan Van de Putte

 

PS Die ervaring van ‘niet-weten en onhandigheid en ongemakkelijkheid’ is géén teken dat je een opleiding moet volgen in ‘crisis opvangen’ of zoiets. Eerder dat je hart op de juiste plaats zit: je wordt geraakt door de pijn van de ander, je doet geen beroep op afstand creërende concepten en je brengt de moed op om niet weg te lopen.

PS Als je nadien op je team moet vertellen over de gebeurtenis, vertel dan: ‘ze was heel erg overstuur en ik heb mijn best gedaan om bij haar te blijven, zodat ze niet helemaal alleen was’. Als iemand dan zegt: ‘Is er sprake van gebrekkige ego-sterkte bij deze cliënt (of: gebrekkige emotieregulatie, een psychotische kwetsbaarheid, of PTSS enz.)?’, zeg dan: ‘dat weet ik allemaal niet, daar ging het niet om, ik weet alleen dat ik bij haar moest blijven, toen, het raakte iets existentieel voor haar, en dus ook voor mij’.