Het woord presentie is oké.

Als naam.

Het is de naam voor een benadering – in kaart gebracht door de mensen van de Stichting Presentie – van ‘hoe je tot goede zorg kan proberen komen’.

Maar: die naam – als naam – suggereert dat ‘aanwezig zijn’ tot de ziel hoort van deze benadering.

En dat roept – naar mijn smaak – teveel een romantisch sfeertje op: Een fijne zorgverlener die ‘aanwezig’ is bij iemand, en dat doet die persoon goed. Het lijkt een scène van een fijn, warm, teder samenzijn. Er hoort een stemmig stukje muziek bij.

Ik vind dat dit niet klopt.

Dat niet-kloppen (van ‘presentie’ met de presentiebenadering) doet me denken aan een ander woord: ‘zen’.

Het woord ‘zen’ roept iets heel vredigs en kalms op: ‘zen zijn’ betekent zoiets als ‘onverstoorbaar rustig’ zijn.

Maar wie zen beoefent, weet hoe (erg) dit niet klopt.

Zenmeditatie beoefenen is niet romantisch.

Je moet er je kop bij houden.

Het is werken.

Het is geen makkelijk werk.

Je wordt geregeld geconfronteerd met moeilijke en complexe dingen en dynamieken die eigen zijn aan mens-zijn, en met niet-lukken.

(Af en toe een fijn moment)

Het is een goed werk. Het brengt betere dingen in de wereld dan wanneer je je toelegt op wapen- of drughandel.

Het geeft soms houvast.

Het confronteert je ingrijpend met ervaringen zonder houvast.

De presentiebenadering is niet romantisch.

Je moet er je kop bij houden.

Het is werken.

Het is geen makkelijk werk.

Je wordt geregeld geconfronteerd met moeilijke en complexe dingen en dynamieken die eigen zijn aan mens-zijn, en aan connectie proberen krijgen (en dat dat niet lukt).

(Af en toe een fijn moment)

Het is een goed werk. Het brengt betere dingen in de wereld dan wanneer je je toelegt op wapen- of drughandel. Het brengt betere zorg in de wereld dan wanneer je ‘standaard-zorg’ aflevert.

Het geeft soms houvast in situaties waar protocollaire zorg niks (goeds) te bieden heeft.

Het confronteert je ingrijpend met ervaringen zonder houvast.

Johan Van de Putte