Ik gaf haar mijn belofte om dit niet te doen …
In het boek ‘Narratives of Therapists’ Lives’ kan je een gesprek lezen dat Michael White had met Sophia.
Na het overlijden van haar partner, Bill, was zij tot de conclusie gekomen dat verder leven onmogelijk was. Ze had dus een einde aan haar leven proberen maken.
Dat was echter mislukt en nu bevond ze zich in het ziekenhuis, ellendig én boos.
En vastbesloten: haar ‘redding’ was slechts tijdelijk.
Sophia’s huisarts had – met haar toestemming – Michael White opgebeld. Die had vroeger nog gesprekken met Sophia en Bill gehad.
Wanneer Michael bij Sophia zit, vertelt ze hem over wat er gebeurd is met Tom, over de consequenties hiervan en over haar verlangen om bij Tom te zijn.
Ze maakt hem nog iets duidelijk: ze wil geen tijd verliezen met iemand die haar wil afbrengen van haar voornemen.
En dan lees je in de tekst de volgende zin:
I gave her my undertaking not to do this, but asked if it would be okay with her if we had some conversations about options that would enable her to again be with Bill, to experience his presence, but that did not require her to be six feet under the ground.
Vertaald geeft dit:
Ik beloofde haar dit niet te doen maar vroeg of ze het goed vond om wat gesprekken te hebben over opties die haar in staat zouden stellen om weer bij Bill te zijn, om zijn aanwezigheid te ervaren, maar waarvoor ze niet onder de grond hoefde te liggen.
Hierop volgt een eerste gesprek. Je kan het lezen in het boek. Het is mooi, interessant, leerrijk als je beter wil worden in helpende gesprekken maar ik wil even halt houden bij dat klein stukje zin:
Ik beloofde haar dit niet te doen […]
Dit stukje trekt nu sterker mijn aandacht dan bij een vroegere lezing.
(Toen was ik vooral geïnteresseerd in de gespreksingrediënten van het gesprek.)
Michael beloofde dat hij haar niet zou proberen afbrengen van haar voornemen.
Sophia, ik beloof jou: ik ga niet proberen om je van je voornemen af te brengen.
Zoiets moet hij dus gezegd hebben.
Ik heb Michael een beetje meegemaakt en die ervaring doet me denken: hij meende dit. Hij wou in de gesprekken met Sophia oprecht de positie innemen ‘ik ga niet proberen om jou van jouw voornemen af te brengen’.
Dat denk ik.
Ik denk ook dat hij zich hier aan gehouden heeft.
Nog iets dat ik denk: dat dit veel betekend heeft voor Sophia.
Een laatste gedachte: dit is niet gemakkelijk voor ons, er speelt dan zoveel en er staat zoveel op het spel. Er is de angst die we in zo’n situatie voelen, er zijn de ogen van de buitenwereld die we op ons gericht voelen, er zijn de sociale perspectieven op ‘suïcidale’ gedachten of voornemens waar we aan blootgesteld zijn.
Vriendelijke groeten,
Johan Van de Putte
