Ongerust over je cliënt?
‘Overstuurbaarheid’ als positie
Enkele maanden geleden werd ik aangegrepen door enkele zinnetjes in een boek van Jacques Derrida (Hospitalité, Volume 2).
Hij heeft het er over het begrip zorg(zaamheid).
(In het Engels: ‘care’. In het Frans: ‘sollicitude’.)
Hij spreekt over de Latijnse stam van dat woord.
(‘sollicitus’ en ‘sollus’)
Uit die stam leidt hij af dat de kern van zorg/zorgzaamheid is:
ongerustheid, bezorgd zijn, overhoop gehaald worden, bang zijn dat X gaat gebeuren.
Dus niet zachte, tedere, liefdevolle gevoelens en gebaren maar ‘overhoop gehaald worden’.
Dat haalde me overhoop.
Ik was er blij mee.
De oversturige, bezorgde gevoelens die ik ervaar in de context van mijn werk zijn helemaal gepast!Ze betekenen dat ik me op de juiste plek bevind.In de juiste positie.
‘Ahaa!’
Het ideaal van de evenwichtige hulpverlener.
Dit maakt een verschil, merk ik de voorbije maanden.
Het maakt die ongerustheid, angstigheid, overstuur(baar)heid, raakbaarheid beter te dragen.
Ik heb nu door dat er ergens in de (culturele) lucht een ideaal hangt van
de gelijkmoedige, evenwichtige, in-zichzelf-een-centrum-van-rust-ervarende hulpverlener.
Een ideaal met een normatief gehalte: ‘zo zou je eigenlijk moeten zijn’.
Daardoor voel je je – en dat komt bovenop het ongemakkelijke van de raakbaarheid van dat moment – tekortschieten.
Alsof je te gevoelig zou zijn, te persoonlijk betrokken, alsof je te weinig grenzen ‘hebt’.
Nu, door die enkele zinnetjes over de stam van ‘sollicitude’, kan ik begrip en waardering brengen bij die positie van ‘overstuurbaarheid’.
Vriendelijke groeten,
Johan Van de Putte