Op Linkedin las ik dit stukje van Tom van Wel:

“𝘋𝘦 𝘨𝘦𝘦𝘴𝘵𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘨𝘦𝘻𝘰𝘯𝘥𝘩𝘦𝘪𝘥𝘴𝘻𝘰𝘳𝘨 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘴𝘵𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘸𝘦𝘨 𝘷𝘢𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘦𝘬𝘦 𝘰𝘶𝘥𝘦 𝘮𝘢𝘯, 𝘥𝘪𝘦 𝘮𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘪𝘯 𝘴𝘵𝘢𝘢𝘵 𝘪𝘴 𝘪𝘯 𝘵𝘦 𝘴𝘱𝘦𝘭𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘰𝘮𝘨𝘦𝘷𝘪𝘯𝘨 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘣𝘦𝘱𝘦𝘳𝘬𝘵𝘦 𝘻𝘪𝘯𝘵𝘶𝘪𝘨𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘮𝘰𝘨𝘦𝘯𝘴, 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘯𝘢𝘶𝘸𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘴 𝘣𝘦𝘸𝘶𝘴𝘵 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘢𝘳𝘩𝘦𝘪𝘥 𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘣𝘳𝘦𝘬𝘬𝘪𝘨𝘩𝘦𝘪𝘥, 𝘥𝘪𝘦 𝘻𝘪𝘤𝘩𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘵𝘦𝘳𝘯𝘢𝘶𝘸𝘦𝘳𝘯𝘰𝘰𝘥 𝘴𝘵𝘢𝘢𝘯𝘥𝘦 𝘬𝘢𝘯 𝘩𝘰𝘶𝘥𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘳𝘬𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘥𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘬𝘦𝘦𝘳𝘥 𝘨𝘢𝘢𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘣𝘪𝘫 𝘮𝘢𝘤𝘩𝘵𝘦 𝘪𝘴 𝘦𝘳 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘢𝘢𝘯 𝘵𝘦 𝘥𝘰𝘦𝘯.”
(zo start het redactioneel in het recente Tijdschrift voor Psychiatrie)

Als zelfs het vakblad voor psychiaters hier zo helder over is – bij de cliëntenbeweging hoor je deze geluiden al veel langer – hoe komt het dan dat we toch gewoon door lijken te gaan op de ingeslagen weg, alsof er niets aan de hand is?

Het eindigt met de vraag

Heb jij enig idee hoe dat mogelijk is?

In mij kwam onmiddellijk een antwoord op, maar dan op een andere vraag:

Hoe kan het anders?

Dat bracht:

Ipv blind tewerk gaan,
laten we
onze ogen openen voor
en sensitiever worden voor
wat al onze zintuigen oppikken van

wat er gaande is

• bij de ander,
• bij ons, en
• in de relatie tussen ons en de ander,

en dan
de zorg hierdoor vorm laten krijgen.

(versus blinde zorg die slecht matcht met de ander en zodoende niet zo heel erg zorg is)

Hartelijke groet,
Johan Van de Putte